Als schrijver is Rosalie Sprooten een laatbloeier, maar omdat ze al heel lang leeft heeft ze toch een indrukwekkend oeuvre bij elkaar geschreven. Toch wilde ze als kind al schrijver worden, maar daar was in het boerengezin in Epen geen ruimte voor.
Ze werkte weinig succesvol als gezinsverzorgster. In Nijmegen volgde ze een sociaal pedagogische opleiding wat voor haar een gelukkige tijd was. Door haar huwelijk met een officier verbleef ze een tijd als stewardess op de wilde vaart. Wat neer kwam op het schoonmaken van de hutten van zes officieren, maar desondanks een avontuurlijk tijd was. Ze voer twee keer de wereld rond. Haar prozadebuut De pest voor een schip, is het decor van deze ervaring.
Uitgediept
In haar boeken is die leerweg langs heel veel mensen ook goed te merken. Haar karakters worden altijd uitgediept en tot op het bot bestudeerd. Dat blijkt al uit haar debuut, de dichtbundel Ambtenaar in de gezondheidszorg.
Belangrijk werd haar derde boek Bericht aan Hare Majesteit, over de jonge kapelaan Huub Houben uit Epen, die in juli 1944 door de Duitsers gevangen was genomen maar twee weken na de bevrijding door uitputting overleed. Het boek werd vertaald in het Duits en in het Spaans.
In 1995 verscheen de briefwisseling tussen haar en NRC-journalist Max Paumen, met de titel Maastricht met en zonder rouge.
Band met geboortestreek
In de kroniek Een vrouw voor zonen zoekt ze naar het verleden van haar ouders en voorouders en plaatst de mensen in hun tijd, in hun landschap en in hun katholieke omgeving. Uit haar hele werk spreekt de liefde voor de natuur en met de band die ze nog altijd heeft met het Mergelland en haar geboortedorp Epen. Ze noemt de streek Het verloren paradijs. Dat werd ook de titel van de novellebundel die in 2013 verscheen. Haar lezers wachten nog op het boek met meer verhalen over haar jeugd, de boerderij waar ze opgroeide en de dorpsmensen.
Haar onlangs de hoofdpersoon nadenkt over de kracht van familiebanden, over kinderloosheid, geloof, het ouderlijk huis, over ontrouw en het schuldgevoel en de angst om zelf verlaten te worden. Hier is ook weer de zielenknijper Rosalie Sprooten aan het woord.
Dit jaar 2024 verscheen haar nieuwe dichtbundel “Beeldentaal”.