d’n theaterzaol is vol geloupe
iemes hoos en kröchelt
pak ziech ‘ne menta
de spanning stijg
’n bladzij vaan ’t programbeukske
weurt umgeslage
’t is ‘t allerlèste momint veur aonvaank
de paukenis steit op sjerp
de snaore vaan de herp zien gespand
’t conzèr begint mèt ’n intense stèlte
wie stèller ’t weurt
wie mie me kint hure
stèlte is d’n deepste klaank
nao ’t conzèr rije veer
voldoon en in stèlte nao hoes
in eus woenkamer op ’t parkèt
zörge de puutsjes vaan Pieke
veur e ritmisch wijske
Pieke haolt z’ne reem
heer wèlt indelek nao boete
veer loupe mèt häöm e rundsje nao de vijver
d’n aovend is al e tiedsje gevalle
en componeert zie slotakkoord
oonder eus rösbaank aon ‘t water
huurste ’t graas greuje
iech pak dien hand
veer kinne us noe zoeväöl jaore
veer kieke us aon
en luustere hand in hand
nao ’t zwiege vaan de maon
wie stèller ’t weurt
wie mie me kint hure
stèlte is d’n deepste klaank
Stilte is de diepste klank
de theaterzaal is vol gelopen
iemand hoest en kucht
pakt zich ‘n pepermunt
de spanning stijgt
’n bladzij van ’t programmaboekje
wordt omgeslagen
’t is ‘t allerlaatste moment voor aanvang
de paukenist staat op scherp
de snaren van de harp zien gespannen
’t concert begint met ’n intense stilte
hoe stiller ’t wordt
hoe meer men kan horen
stilte is de diepste klank
na ’t concert rijden we
voldaan en in stilte naar huis
in onze woonkamer op ’t parket
zorgen de pootjes van Pieke
voor een ritmisch wijsje
Pieke haalt zijn riem
hij wil eindelijk naar buiten
we lopen met hem een rondje naar de vijver
de avond is al een tijdje gevallen
en componeert zijn slotakkoord
onder onze rustbank aan ‘t water
hoor je het gras groeien
ik neem je hand
we kennen ons nu zoveel jaren
we kijken ons aan
en luisteren hand in hand
naar ’t zwijgen van de maan
hoe stiller ’t wordt
hoe meer men kan horen
stilte is de diepste klank